Küçük pembe yalanlar..

'Hayatımı yazsam roman olur ' klasiği yıllardır ağızlardan düşmeyen bir cümledir.Ama cesaret edip bunu gerçekleştiren insanların sayısının fazla olduğu pek söylenemez çünkü cümle sadece lafta kalıyor.Benim masal tadında , film sahnesi gibi birçok anım var.Onlardan birincisi ve hayatımı gerçekten de değiştiren şey bu yaşadığım oldu...Bir gün lise stajımda işlerimi bitirip internette öylece takılıyordum.Sonra  'Gizem lise sondasın.Artık bir üniversite araştırman lazım' diye düşündüm.Ben meslek lisesi çıkışlı olduğum için direkt 2 yıllıklara geçişim vardı.O yüzden ön lisans programlarına baktım.Okul puanım yüksekti biliyordum.Belki devleti kazanabilirdim.Ama şansızlık duygusu tüm beynimi o kadar çok kaplamış ki ,kazanamam diye sadece özel okullara bakmıştım.En azından %50 burs kazanırım diyordum.Halbuki %100 de tutuyordu ama dedim ya şansıma güvenmiyordum. İstanbul'daki tüm özel üniversitelerin telefon numarasını aldım ve direk yangın merdivenlerine gittim.Okullar ile ilgili sorular soruyordum.Birkaç gün geçti.Tamam dedim artık üniversiteleri görmeliyim.Fakat sadece 2 üniversiteye gidebildim.Adını veremeyeceğim iki vakıf üniversitesi ve biri şuan ki okulum.İşte benim pembe yalanlarım üniversiteye giderken başladı.Ben dışarıda tek başıma dolaşırken lise 3 ya da 4. sınıftaydım.Ailem tek başıma dışarı çıkmama izin vermiyordu ve hep annemin tembihleriyle okula onunla gidip geldim sayılır.Anadolu yakasında oturuyoruz ve hayatımda hiç tek başıma vapura binmemiştim.Ta ki üniversiteye gidene kadar.Sabahın erken saatlerinde uyanıp özenle kıyafetlerimi giydim saçımı toplayıp anneme 'Anne ben Kadıköy'e gidiyorum.Canım sıkıldı öyle gezip geleceğim ' diye rengarenk bir yalan ama özünde iyi bir yalan söylemiştim.İlk vapura bindiğimde dışarıda oturup sadece etrafı seyrettim.Boğazın ne kadar güzel olduğunu ve geleceğime doğru yolculuk ettiğimi düşündüm.Okula vardığımda büyülenmiş gibiydim.Tamam dedim hayallerimin üniversitesindeyim.Okul hakkında görüşmeler yaptım biraz da etrafı dolaşayım derken telefonum çalmıştı.Arayan annemdi.Kadıköy'de dolaşıyorum diye cevap verdiğimde aslında okulu keşfe çıkmıştım.Keşif bittiğinde eve gitme zamanı gelmişti.Tabi ben yalan söylemeyi beceremem o yüzden anneme'Ben karşıya geçtim, aslında Kadıköy'de değildim, üniversiteye baktım ' diye hemen doğruyu söyledim.Tabi bunu daha sonra babam da duydu.Ve benim için ' Artık kendi ayakları üstünde durabiliyor aferin ' dediğinde havalara uçmuştum.Fakat bu mutluluğum fazla sürmedi.Okula 3. kez gittiğimde puanların yüksek olduğunu öğrendim.Ağlayarak eve döndüğümü hatırlıyorum.Puanım yetmeyecek diye çok üzüldüm çok ağladım.1 senemin çöpe gitmesini istemiyordum.Hayallerime kavuşmak istiyordum.Aradan zaman geçti yaz tatili geldi.Biz babamın işi dolayısıyla Kaş'a gittik.Üniversite tercihimi orada yaptım.Sonra okulumuzun rehber öğretmenini aradığımda %100 bursun bile tutacağını söylemişti.Ama benim bilinç altımda şansız olduğum , %100 yazarsam tutmayacağının sözleri vardı.Bir yandan da babam eve yakın başka bir üniversiteyi yazmamı istiyordu.Resmen ortada kala kalmıştım.Bir yanda kazanmama korkusu bir yandan da istemediğim bir üniversiteyi yazma korkusu.Dershane buldum ve oradaki bir bayan hoca istediğim üniversiteyi en başa yazmamı söyledi.Yazmıştım hatta 30 tercihimin hepsini doldurmuştum.%50 yazsam da mutluydum.Daha sonra günler , haftalar geçmek bilmedi.Tercih sonuçları açıklandı açıklanacak.Hayattan kopmuştum.Yazlık yerdeydim ama ne dolaşıyordum ne denize giriyordum ne de yemek yiyebiliyordum.Son bir hafta hiç uyumamış, yemek yememiş ,baş ağrısı çeke çeke yatağın ayak ucu tarafına başımı koymuş televizyon seyrediyordum.Bir yandan da sonuçlar açıklansın diye dua ediyordum.Bir akşam yorgunluktan uyuya kalmışım ve  arkadaşım sonuçların açıklandığını mesaj olarak atmış.İlk başta inanmamıştım.Ama sonuçlara baktığımda ,Şimdiki üniversitemi  kazandığımı görünce havalara uçtum.Odada çığlık çığlığa bir ses.!  Resepsiyondakiler de anlamıştı kazandığımı.Aşağı, annemle babamın yanına indiğimde bir kez daha mutluluk çığlıkları attım.Saçma sapan yengeç dansı olarak adlandırdığım dansı yaptım.O kadar mutluydum ki ! % 50 de olsa artık ne baş ağrısı vardı ne de uykusuzluk.Sadece hayallerime açılan kapının anahtarını almıştım! Bu yüzden Kaş'taki dershane benim için çok değerli. Küçük pembe yalanımla başlayan bu serüven en doğru şekliyle son bulmuştu.Belki bir vakıf üniversitesi ama ben bunu %100 bursluymuşum gibi görüyorum.Çünkü kazanabilirdim ama yapmadım.Yapmadığım için o günden beri risk alıyorum, doğru bildiğime yürüyorum.Siz de başarabilirsiniz.Belki %100 burs ya da devlet okulunu.Ben elimden gelenin bu olduğunu sandım zorlamadan etmeden.Siz de biraz daha zorlayarak hayallerinize açılan kapıyı bulabilir içeri girebilirsiniz.Şans hep yanınızda olsun..