Asıl sorun bizim engeller karşısındaki durumumuz.Otobüs bekler gibi bekliyoruz.Ne kadar da güzel ! .Trafik için 'muhteşem trafik var' derim ve bazıları bana bakar muhteşem trafiğin neresi güzel diye bir bakış atarlar ama anlamazlar beni.Ben artık önemsiz şeyler için mutsuz olmak istemiyorum.O yüzden olumsuz şeyler olsa da olumluya çekmeye çalışıyorum.Neyse bugünkü konumuza dönersek...
Yapamadıklarımızın ve engellerin karşısında duruyoruz.Bir adım geri gidiyoruz.Tek sefer deniyoruz olmadığında ise "Amann boşver , olmadıysa olmadı" gibi şeylerle teselli ediyoruz kendimizi.Başka bir çözüm arayışı mı ? İşte o huy çok az insanda bulunuyor.Hatta yok denecek kadar da az olabilir.Çünkü o kadar çok inanmışız ki yapamayacağımız işin olmayacağına boşa zaman harcamaktansa öyle kalmasını istiyoruz.Çok yanlış şeyler bunlar.Başarı öyle kolay elde edilmiyor.Vizelerde bir hocamız 4 sunumdan ilk ve ikincisinden çok soru çıkmayacağını ve sonlara ağırlık vermemiz gerektiğini söylemişti.İlk ve ikinci sunumlardan sorabilme ihtimali olanlarını da not ettirmişti.Ama bizimkiler "Hocam ya çok konu var ya da başka nelerden çıkacak " tarzında şeyler sormuştu.O tipler Armut piş ağzıma düş moduna çok alışmışlar sanırım.Başarmak için çabalamak gerekir, engeller karşısında yılmamak gerekir.Ve bugün bunu anladım ki gerçekten engel çıktığında çok korkuyoruz.Ya yapamazsam ya olmazsa diye umutsuzluğa kapılıyoruz ve denemekten vazgeçiyoruz.Buna benzer yazılarım evet oldu belki yine aynı şeyleri yazıyorumdur ama insan bazen bir şeyi defalarca yaşayabilir.Ben mezun olduğum okulda öğrencilere sunum yapıyorum.Onlarla konuşuyorum.Onları anlamaya çalışıyor ve sorunlara karşı nasıl çözüm önerisi bulabiliriz , onları diğerlerinden ayıran özelliklerini nasıl keşfedebiliriz onlar hakkında düşünüyoruz.Bugün ikincisini yapmayı düşündüm ama olmadı.Ben de diğer okullara başvurdum.Müdürleriyle konuştum ve çok güzel&olumlu cevaplar aldım.Tabii bu çokkkk küçük bir örnek..Ne oldu karşıma engel çıktı.Bir sebepten ötürü bugünkü konuşmamı yapamadım.Ama umutsuzca eve gitmektense başka okullara daha gidip çözüm aradım.Zaten diğer çocuklara da ulaşmak istiyordum böylelikle daha hızlı oldu.Sonuçta eve umutsuz değil güle oynaya döndüm.Daha fazla öğrenciye seslenmek onlarla geleceklerini konuşmayı ve onlara ilham kaynağı olmayı istiyor ve seviyorum.Bilemiyorum uygun olur mu ama Bir kapı kapanır başka bir kapı açılır diye boşuna dememişler.Benim kapılarım kapanmadı aksine daha da açıldı.Açılmaya da devam eder İnşallah.Ama dediğim gibi gücüm yok deyip geride durmak yok.Engellere karşı daha dinç daha güçlü olmamız gerek.Alternatif yollar aramalıyız,sorunlara farklı farklı çözümler bulmalıyız.Her şey bizim elimizde.O duygular bizim beynimizde , bizim sesimizde.İyi olanları hayata katmalı kötüleri sessize almalıyız ! :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder